Dysleksja a nauka języków obcych

Dysleksji mogą towarzyszyć problemy z artykulacją dźwięków, problemy z koncentracją, trudności w zapamiętywaniu nowego słownictwa, rozróżnianiu dźwięków języka obcego i rozumieniu szybkiej mowy, a także obniżona motywacja i samoocena. Uczeń dotknięty tym problemem musi włożyć znacznie więcej wysiłku niż uczeń bez dysleksji, aby uzyskać taki sam rezultat. Wszystkie te czynniki sprawiają, że nauka języków obcych dla osób z dysleksją - a w szczególności dla dzieci - jest dużo większym wyzwaniem i wymaga większego wkładu pracy zarówno ze strony ucznia, jak i nauczyciela. Okazuje się jednak, że wcale nie są oni skazani na porażkę w zakresie nauki języka obcego.

- Uczniowie z dysleksją mają częstokroć ogromny potencjał intelektualny, co sprawia, że przy zastosowaniu właściwego podejścia i odpowiednich metod pracy możliwe jest osiągnięcie bardzo dobrych efektów - mówi Magdalena Rowecka, wiceprezes Stowarzyszenia na Rzecz Jakości w Nauczaniu Języków Obcych PASE.

W przypadku dyslektyków istotny jest dobór materiałów, które powinny charakteryzować się klarowną strukturą, przejrzystym układem graficznym i dobrą organizacją logiczną. Ponadto, wskazane jest, by podręcznik zawierał czytelne podsumowania materiału, zaś nauczyciel jasno komunikował swe wymagania i nie narzucał zbyt szybkiego tempa pracy.

Dyslektyczny uczeń potrzebuje też właściwego dobru ćwiczeń. - Szczególnie dobre rezultaty przynoszą ćwiczenia multisensoryczne, nastawione na zaangażowanie wszystkich zmysłów. Dyslektyk potrzebuje jasnych i precyzyjnych komunikatów, częstych powtórek i podsumowań. Aby opanować dane zagadnienie, musi wykonać więcej ćwiczeń utrwalających. Należy też dawać mu więcej czasu na wykonanie ćwiczeń oraz zachęcać do samodzielnej pracy z wykorzystaniem multimediów i komputera - np. do pisania wszelkich prac pisemnych przy pomocy edytora tekstów - mówi Magdalena Rowecka, wiceprezes Stowarzyszenia PASE.

Kluczem do sukcesu w pracy z uczniem dyslektycznym jest wczesna i właściwa diagnoza. Nauczyciel powinien posiadać wiedzę na temat tego zaburzenia, by potrafić je rozpoznać i odpowiednio dobrać metody pracy oraz program nauczania, a także okazywać wyrozumiałość i wsparcie. Musi dawać uczniom poczucie bezpieczeństwa, zachęcać ich do systematycznej pracy, a przede wszystkim - mimo niepowodzeń i trudności - chwalić ich za wysiłek, jaki włożyli w pracę, by budować pozytywną motywację.