W Norwegii oficjalnie obowiązują dwie odmiany języka: bokmål, którym mówi większość Norwegów, oraz nynorsk, którym posługuje się mniej niż 20% populacji. Oba języki są urzędowe, oba można usłyszeć w radio, prasie, telewizji, a także w życiu codziennym na ulicy. Znanych jest też dużo różnych dialektów w tym rzadko zagęszczonym kraju.
Język norweski jest językiem z grupy skandynawskiej języków germańskich.
Jest tak blisko spokrewniony z językami duńskim i szwedzkim, że
możliwe jest swobodne porozumiewanie się
przedstawicieli tych trzech języków. Przy czym dzięki centralnemu
położeniu, Norwegom łatwiej jest
porozumieć się z Duńczykami i Szwedami, niż samym Duńczykom i
Szwedom. Język norweski pisany jest bardziej
zbliżony do języka duńskiego, natomiast język mówiony, jest bardziej
zbliżony, czy może brzmi bardziej
jak język szwedzki. Jest też czwarty język z grupy północno
germańskich, język islandzki, który jest
bardzo bliski językowi staro norweskiemu. Niestety tak dalece
odbiega od współczesnego języka norweskiego,
że uniemożliwia bezpośrednie porozumienie językowe. Litery w języku
norweskim są z alfabetu łacińskiego,
alfabet jest identyczny z alfabetem duńskim, trzy spośród liter nie
występują w języku polskim, są to:
- Æ (æ) - czyta się ją jak polskie "a"
przechodzące w "e".
- Ø (ø) - czyta się ją jak polskie "e".
- Å (å) - czyta się ją jak polskie "o".
Źródło: www.norweski.net
Język norweski
poleca:
