Ludzie zniechęcają się do nauki języka, ponieważ myślą, że poznanie całego słownictwa i gramatyki zajmie im resztę życia. Jednak badania wskazują, że przy odpowiednich metodach i motywacji większość ludzi może nauczyć się przynajmniej podstaw języka obcego.
Przykładem
mogą być osoby w trudnej sytuacji, które często dorastają, nie
poznawszy nigdy żadnego języka obcego, a nierzadko nie umiejąc
pisać i czytać w języku ojczystym. Sytuacja ta jest jednak
spowodowana raczej warunkami społecznymi, w których żyją aniżeli
brakiem zdolności.
Nauka języka - nawet języka ojczystego - może trwać całe życie, ale przecież nie musimy pisać wierszy ani książek w tym języku.
Powszechnie uważa się, że języków najlepiej uczą się dzieci. Mają one bardziej elastyczny umysł, mniej zahamowań i dużo czasu, lubią też naśladować mimikę. Dziecięca umiejętność uczenia się dobrej wymowy sprawia, że brzmią one bardziej przekonująco. Ale dorośli także mają atuty: lepiej znają mechanizmy i struktury językowe i łatwiej uczą się gramatyki. Osobom dorosłym ze środowisk imigranckich często udaje się poznać język kraju, w którym żyją, w stopniu równie dobrym co ich dzieciom, ale rzadko są oni w stanie nauczyć się dobrej wymowy.
Dlatego właśnie twierdzenia, że ktoś jest „za stary”, nie można uznać za prawdziwe. Finansowany przez UE projekt „JoyFLL” udowodnił to w nowatorski sposób, wykorzystując silne więzi między dziadkami i wnukami do zachęcenia ich do nauki języków.
Ludzie bez żadnej znajomości danego języka potrafią zrozumieć zaskakująco wiele. Jest tak szczególnie w wypadku języków należących do tej samej rodziny. Mechanizm ten sprawdza się jednak także w wypadku dalekich, całkowicie nieznanych języków dzięki zjawiskom znanym jako „kompetencja dyskursywna” i „wzajemne zrozumienie” (intercomprehension).
poleca:
